Το Mr. Big or not to Mr. Big?

Είναι η πιο πολυσυζητημένη γυναικεία σειρά… Η επιτυχία της οδήγησε σε δύο ακόμα ταινίες! Ναι, θα συμφωνήσω με πολλούς που επιμένουν ότι προωθεί τον υπερκαταναλωτισμό (Πόσα πανάκριβα ζευγάρια παπούτσια αυτή η Carrie πια; Αν και απ’ την άλλη την ζηλεύω θανάσιμα) και την επιπολαιότητα στις ερωτικές σχέσεις (χάσαμε το μέτρημα με τις αρπαχτές της Samantha). Δεν θα αναφερθώ λοιπόν στα μηνύματα που περνάει η εν λόγω γυναικεία ‘’παρέα’’ αλλά σ’ αυτόν τον έρωτα που για μένα είναι απ’ τους μεγαλύτερους, τους δυνατότερους, αυτούς που φαίνονται γλυκά κουραστικοί, που στιγματίζουν τη ζωή σου, που τον συναντάς συνέχεια μπροστά σου, που σε καταδιώκει, που ξέρεις ότι σου κάνει κακό όμως τον έχεις ανάγκη, που μπορεί να παρομοιαστεί με ναρκωτικό, που τελικά εθίζεσαι…


Έτσι θα περιέγραφα το ειδύλλιο Carrie-John ή μάλλον καλύτερα Μr Big! Γιατί σε όλη τη σειρά έτσι αναφέρεται… Το όνομά του το μαθαίνουμε στο τελευταίο επεισόδιο όταν πια αφήνουν τα πάντα πίσω στο παρελθόν, αποφασίζουν να ζήσουν πλέον μαζί και το όνομα εμφανίζεται στην οθόνη του κινητού της!
 Ένα είδος άντρα που αλήθεια σε μπερδεύει… Εύχεσαι να μην τον συναντήσεις ποτέ ή να τον συναντήσεις και να σου προσφέρει μοναδικές συγκινήσεις; Κάποιοι θα με θεωρούν ρομαντική, είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας σε μια σειρά… Αν κάτσει όμως κάποιος και αναλύσει τα στοιχεία του  φανταστικού αυτού χαρακτήρα θα παρατηρήσει ότι καθόλου σπάνια τα συναντάς και στην πραγματική ζωή, σε άντρες που γνωρίζεις!
Ο Mr Big είναι ένας γοητευτικός άντρας (όμορφο δεν θα τον χαρακτηρίσω, είναι καθαρά υποκειμενικό), διαθέτει στυλ και ωριμότητα. Έχει σχετικά μεγάλη διαφορά ηλικίας με την Carrie. Σε αρκετές σκηνές την αποκαλεί ‘’kiddo’’. Μια προσφώνηση που βγάζει προστατευτικότητα, τρυφερότητα και ειδικά αν έχεις daddy issues και λίγη αδυναμία στο μπαμπά σου όπως και να το κάνουμε θα σου φανεί γλυκό!
Όπως και η πλειονότητα των αντρών έτσι κι αυτός φοβάται τη δέσμευση. Διστάζει να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του, να πει ‘’σ’ αγαπώ’’, να παραδεχτεί το πόσο δυνατό είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτόν και την Carrie. Καταλήγει λοιπόν να την πληγώνει συχνά… Μπορεί να χάνονται για καιρό, να μην βρίσκονται, να μην μιλάνε ούτε στο τηλέφωνο, να συνεχίζουν τις ζωές τους, να γνωρίζουν νέους συντρόφους. Όμως ως δια μαγείας, σαν να είναι γραφτό, σαν να παίζει η μοίρα ένα παιχνίδι ξαναβρίσκονται! Ως ζευγάρι, ως εραστές, ως φίλοι… Γιατί αυτό που υπάρχει μεταξύ τους είναι μοναδικό! Δεν είναι απλά έρωτας… Ο Big βλέπει στην Carrie τον άνθρωπο της ζωής του και προφανώς αυτό τον τρομάζει! Αποκορύφωμα όταν ενώ η Carrie προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή της με άλλον εκείνος εμφανίζεται και ζητάει βοήθεια στα προσωπικά του, για μια άλλη γυναίκα που τον απορρίπτει. Και εκείνη δέχεται να τον βοηθήσει, βλέποντας το ως απλά ανθρώπινο. Ποτέ όμως δεν μπορεί να είναι έτσι… Πάντα υποβόσκει αυτός ο ερωτισμός! Η Carrie θα απατήσει τον Aidan (που φαίνεται ως ο άντρας που μπορεί και θέλει να την κάνει ευτυχισμένη) με τον Big και ο Big δεν θα διστάσει να παντρευτεί μια μικρότερη κι απ την Carrie όμορφη κοπέλα, την οποία στη συνέχεια επίσης θα χωρίσει για την στυλάτη πρωταγωνίστρια! Και όλο αυτό συνεχίζεται, ένας φαύλος κύκλος, με στιγμές ευτυχισμένες, με τσακωμούς και εκρήξεις που υποδηλώνουν ένα τέρμα σ’ όλη αυτή την παράνοια… Και ένα φινάλε… άλλο πράγμα! Στο βραδινό Παρίσι, μια απρόσμενη συνάντηση, η Carrie απογοητευμένη από την απόφασή της να ακολουθήσει τον καλλιτέχνη σύντροφό της και o Big, ένας αρρενωπός, κουστουμαρισμένος σικάτος άντρας να της δίνει το παλτό του να μην κρυώνει και με λίγα δάκρυα στα ματιά να παραδέχεται ‘’Carrie, you’re the one!’’.
Αν και κατά την προσωπική μου άποψη εξίσου φορτισμένη και δυνατή ήταν η σκηνή της πρώτης ταινίας που αφού την έχει παρατήσει στα σκαλιά της εκκλησίας κυριολεκτικά, μήνες αργότερα  μετανιωμένος για το λάθος του της κάνει πρόταση γάμου με ένα ζευγάρι μπλε γόβες Manolo Blahnik!!!

Ναι είναι μια ιστορία απίστευτα ρομαντική, πιθανόν να μην συμβεί ποτέ στην πραγματικότητα… Δεν είναι απίθανο όμως να γνωρίσεις κάποιον που να έχει κάποια παρόμοια στοιχεία… Να είναι ο δικός σου Mr Big! Το δικό σου «βάσανο»… Όπως και να ‘χει do it like Carrie… Συνέχισε να ζεις τη ζωή, πέρνα καλά με τις φίλες σου, κάνε πράγματα για τον εαυτό σου, γνώρισε και άλλο κόσμο, δοκίμασε μια σχέση με κάποιον άλλο κι ας πληγωθείς και… πού ξέρεις; Ίσως τελικά και η δική σου ιστορία μαζί του, το δικό σου παραμύθι να έχει ένα εξίσου γλυκό happy end!

#Δυναμικό Comeback :)

wish for . . . ? ? ?

( via  WeHeartIt)

Έρχεται μια περίοδος που χρειάζεσαι ένα διάλειμμα... Απ' όλα! Ακόμα και απ' τον ίδιο τον εαυτό σου... Όταν όλα αλλάζουνε χρειάζεσαι λίγο χρόνο να συνηθίσεις... Αλλάζει η εποχή, αλλάζουν οι μέρες, αλλάζουν οι νύχτες...! Αλλάζει η ευχή που πάντα κάνεις όταν βλέπεις αστέρι να πέφτει...
~Καληνύχτα~

~Ρισκάρω άρα υπάρχω...~

(via Picsy )

Δεν ξέρω αν ήμουν ποτέ άτομο αυθόρμητο, να παίρνω αποφάσεις γρήγορες, να μην υπεραναλύω καταστάσεις για ώρες ολόκληρες και να ζαλίζω τις φίλες μου με επαναλαμβανόμενες συζητήσεις.
Τον τελευταίο χρόνο όμως το ''η ζωή είναι ένα μεγάλο ρίσκο'' σαν να έχει αποκτήσει νόημα για μένα. Πιάνω τον εαυτό μου να παίρνει αποφάσεις εν βρασμώ, ή τουλάχιστον όχι μετά από χίλιες δυο σκέψεις. Έρχεται κάποια στιγμή που δεν αντέχεις το ίδιο σου το μυαλό... Μαθαίνεις να δρας χωρίς να σκέφτεσαι τις μετέπειτα κινήσεις. Άλλωστε αυτό κάνουν οι σκακιστές κι εγώ μισώ το σκάκι! Σταματάω λοιπόν να ακολουθώ την τακτική τους.

Δεν είναι επιπολαιότητα. Δεν πρόκειται για αποφάσεις που φέρνουν ριζικές αλλαγές, ούτε επηρεάζουν τους ανθρώπους γύρω μου. Πάντα θα έχω επίγνωση των συνεπειών...Πάντα θα τις σκέφτομαι σαν πρόβλεψη. Αλλά θα συνεχίζω. Θα ανακαλύπτω ότι μπορώ να ενεργώ  με διαφορετικό τρόπο και να αισθάνομαι καλά. Θα ρισκάρω... Σχεδόν ποτέ μέχρι τώρα δεν το έκανα!Φοβόμουν...Αλλά αυτή είναι η μαγεία!Το άγνωστο έχει την ομορφιά του. Ζεις τη στιγμή και το μετά μοιάζει να μην έχει κανένα νόημα. Έτσι η απόλαυση είναι μεγαλύτερη!

Διαβάζω συνέχεια ''ο,τι σε κάνει να χαμογελάς,ποτέ δεν είναι λάθος''. Ε, λοιπόν, ναι! Ακόμα και αν μια μέρα καταλάβεις ότι δεν ήταν το καλύτερο για σένα,εκείνη τη στιγμή χαμογελούσες! Ήσουν ευτυχισμένος! Το αν αργότερα αποδείχτηκε διαφορετικό δεν έχει σημασία. Τι έζησες, αυτό μετράει! Ρίσκαρες, χαμογέλασες και μετά...απογοητεύτηκες!Και; Αυτό δεν είναι η ζωή; Αν δεν είχες ρισκάρει θα το ζούσες...; Σίγουρα δεν θα είχες χαμογελάσει έτσι...
Τέρμα λοιπόν οι δεύτερες σκέψεις...Ας μην κάνουμε τη ζωή μας ακόμα πιο δύσκολη, ας την χαρούμε, ας ονειρευτούμε και όπου βγει! ;-)

End of-summertime sadness or autumn happiness...?

Το ξέρω ότι σε παραμέλησα...Συγγνώμη καλό μου,blog και γλυκιά μου blogoγειτονιά...
Αλλά ήμουν απασχολημένη...Είχα δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου (ρίξτε μια ματιά στην προηγούμενη ανάρτηση,αυτή του Ιουνίου).Και έπρεπε να κάνω το καλύτερο δυνατό για να την κρατήσω...Και...Την κράτησα!
Πέρασα ένα πάρα πολύ όμορφο καλοκαίρι!!!Με δουλίτσα,μπανάκια,εξόδους με τα ''κορίτσια'' μου (άλλοτε χαλαρές,άλλοτε όχι τόσο...).Γνώρισα πολλά άτομα,είδα μια πλευρά του εαυτού μου λίγο διαφορετική,πιο κοινωνική,πιο ευχάριστη,πιο δραστήρια...Και πραγματικά ενώ μπορούσα να ''στραβοπατήσω'' μερικές φορές και να χάσω το στόχο που είχα βάλει,δεν το έκανα!Φάνηκα δυνατή και δεν άφησα τίποτα και κανέναν να μου χαλάσει την όμορφη διάθεση... ;-)
Όλα τα ωραία όμως κάποτε φτάνουν στο τέλος τους...Γυρνάς στη βάση σου,αγκαλιά με τους τόμους που σε περιμένουν απειλητικά στη βιβλιοθήκη και ένας αγώνας για να λιγοστέψουν τα μαθήματα και να φανεί το πτυχίο να έρχεται όλο και πιο κοντά ξεκινά!
Και σε πιάνει μια μελαγχολία...Αυτό το ''κάτι'',το ''πλάκωμα'' που πάντα ''έρχεται'' μαζί με το Σεπτέμβρη...Θυμάσαι σκηνικά του καλοκαιριού,τα αναπαράγεις και πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά γλυκά...Αναμνήσεις...Ένα ''δώρο'',αποδείξεις αποθηκευμένες στο μυαλό για τις στιγμές που έζησες...Που γέμισε η ψυχή σου ολόκληρη με συναισθήματα, άλλα γνωστά και άλλα άγνωστα-για πρώτη φορά!
Αυτά θα έχω να με συντροφεύουν τις μέρες του Σεπτέμβρη και του Οκτώβρη και του Νοέμβρη...
Ίσως τελικά αυτή την υπόσχεση που έδωσα στον ίδιο μου τον εαυτό για το φετινό καλοκαίρι,θα πρέπει να του τη δίνω και κάθε μέρα...Να κάνω ο,τι περνά απ' το χέρι μου για να περνάω όμορφα,να νιώθω πραγματικά καλά,να είμαι ευτυχισμένη!!!
Και αυτό να το κάνουμε όλοι...Μια υπόσχεση είναι μόνο,μια υπόσχεση για ''ευτυχία''...Και αν δεν τα καταφέρουμε,η επόμενη μέρα θα'ναι εκεί!

(via favim.com)

Όμορφες,γλυκές καληνύχτες...*


PS:Έχει γίνει κάτι με τις φωτογραφίες στο blog μου και σε κάποιες αναρτήσεις μερικές δεν εμφανίζοντα...Πνευματικά δικαιώματα υποπτεύομαι!Όποιος ξέρει σίγουρα ας με ενημερώσει με ένα σχόλιο.Ευχαριστώ!

Τάσεις φυγής...

Ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού ήρθε...

Εγώ όμως θέλω να φύγω...Να ξεφύγω...

Να πάω πού;

Και από τι να ξεφύγω;Με κυνηγάει κάτι;Αν ναι,γιατί δεν μπορώ να το προσδιορίσω...;

Μήπως είναι το άγχος και η πίεση της εξεταστικής που πλησιάζει απειλητικά;
Μήπως η διαίσθησή μου για μια ''αλήθεια'' που έρχεται και φοβάμαι αν και πώς θα τη διαχειριστώ;

Μήπως ο φόβος για μια ενδεχόμενη αποτυχία μου;

Μήπως γιατί κάποιες φορές το ίδιο μου το μυαλό παίζει ''επικίνδυνα παιχνίδια'' και στο τέλος χρεώνομαι μια ''ήττα'' που δύσκολα ξεπερνιέται;

Μήπως είναι η κούραση του τελευταίου επίσημου χρόνου της ''φοιτητικής μου ζωής'';Όλα αυτά που κάποτε θα αποτελούν γλυκιά,ανέμελη ανάμνηση;

Μήπως είναι η αλλαγή που βλέπω να έρχεται;Και ακόμα δεν έχω την έχω συνειδητοποιήσει και αποδεχθεί...

Μήπως,τελικά,είναι ο ίδιος μου ο εαυτός; Αυτός είναι που δυσκολεύει...Με αυτές τις ακραίες,σε ανύποπτο χρόνο ψυχικές μεταπτώσεις

Απάντηση βέβαιη δεν μπορώ να δώσω...Και αν δεν το αναγνωρίσω πώς θα το καταπολεμήσω...;

Ξέρω,τουλάχιστον,ότι μόνο εγώ μπορώ να με βοηθήσω... Όχι γιατί δεν υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι που μπορούν να είναι δίπλα μου.Άπλά γιατί αν δεν κάνω την αρχή,δεν έχω δικαίωμα να το ζητήσω αποκλειστικά από εκείνους.Θα ξεκινήσω και ας είναι μαζί μου στην πορεία...
 

Πριν λίγο καιρό έδωσα μια υπόσχεση...Αυτό το καλοκαίρι θα είναι από τα ωραιότερα της ζωής μου...Κάνω τα απαραίτητα σχέδια...Κι ας λένε ότι κάτι τέτοιες στιγμές ο Θεός γελάει!Εμένα αυτό είναι που μου δίνει δύναμη τη στιγμή αυτή...Και σε συμπλήρωση της υπόσχεσης: Ακόμα και αν κάτι παέι να χαλάσει το καλοκαίρι μου,δε θα το αφήσω...γιατί το έχω υποσχεθεί σε κάποιον ιδιαίτερα σημαντικό,<τον εαυτό μου>,που όσο κι αν με παιδεύει,είναι ο,τι πιο αληθινό και μοναδικό πάνω μου!!!

#Θα φύγω λοιπόν...Θα ξεφύγω...Και αν χάσω τον δρόμο,θα φτιάξω ένα καινούριο μονοπάτι#

Βράβευση ξανά...!!!!!

Είναι τόσο όμορφο αυτό που γνώρισα στο χώρο του blogging.Το έχω πει και θα το λέω συνέχεια!
Άνθρωποι που ίσως δεν θα τους συναντήσεις ποτέ στη ζωή σου, όμως μέσα από τις αναρτήσεις τους τους γνωρίζεις καλύτερα, επικοινωνείς μαζί τους... Και αυτοί με τη σειρά τους εσένα!
Και έτσι, λοιπόν ήρθε ακόμα ένα βραβειάκι από τη Μαράκι που με τις ''αναπνοές''-σκέψεις της μας ανοίγει την ψυχή της.

Τώρα εγώ καλούμαι να απαντήσω σε 9 ερωτήσεις...

1.Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας; 

Πάντα μου άρεσε να γράφω τις σκέψεις μου. Ήμουν από εκείνα τα κοριτσάκια που κρατούσε ημερολόγιο. Μετά μεγάλωσα,τα παράτησα...Ήρθε το σχολείο να μου επιβάλλει μια γλώσσα πιο τυποποιημένη. Ποτέ όμως δεν ξέχασα...Δεν ξέρω αν αποτυπώθηκε στον εαυτό μου!
Και έτσι λοιπόν χαζεύοντας στο internet έπεσα πάνω στο blog της Κατερίνας (Positve Thninking Greece), η οπόια ενθάρυννε τους αναγνώστες της να της στείλουν και δικά τους κείμενα,ανησυχίες τους για να τα δημοσιεύσει.Και πήρα κι εγώ την απόφαση.Της έστειλα ένα κείμενο γεμάτο θετική σκέψη και ενέργεια (όπως άλλωστε αρμόζει και στη φύση του blog της) και δεν περίμενα τόσα θετικά σχόλια... Κολακεύτηκα για να πω την αλήθεια και έτσι  το Lena in Wonderland έγινε πραγματικότητα!!!
ps: Κάποια στιγμή θα δημοσιευτεί κι εδώ αυτό το κείμενο,τιμής ένεκεν που έγινε η αφορμή!

2.Ποιο είναι το θέμα του blog σας;

Δεν έχει συγκεκριμένη θεματολογία. Δυστυχώς δεν βρίσκω αρκετό χρόνο να αφιερώσω και γι'αυτό δεν υπάρχουν πάρα πολλές αναρτήσεις... Κυρίως μ'αρέσει να γράφω σκέψεις που με απασχολούν ένα συγκεκριμένο διάστημα! Όπως επίσης και μικρές αναρτήσεις με μικρά,όμορφα αποσπάσματα για τη ζωή αλλά και εικόνες που ''ψαρεύω'' από τον ατέλειωτο κόσμο του διαδικτύου.

3.Από πού βρίσκετε την έμπνευσή σας;

Από παντού. Από σκέψεις δικές μου εσωτερικές, από γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μου, από συζητήσεις που κάνω με φίλους... Δες κι εδώ.


4.Σχεδιάζετε από πριν το περιεχόμενο του blog σας;

Σπάνια... Αυτά που γράφω κυρίως είναι έμπνευση της στιγμής!Δεν αποκλείεται όμως για κάποια θέματα να έχω κάνει μια μικρή προεργασία.


5.Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;

Ιδέες έχω αρκετές...Χρόνο πολύ ενόψει εξεταστικής δεν έχω!!!


6.Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

Αυτό είναι κάτι που με στεναχωρεί πάρα πολύ...Δυστυχώς πολύ λιγότερο από αυτόν που θα ήθελα!Μπαίνω στον blogger,κάνω τη βόλτα στα φιλικά ιστολόγια αλλά χρόνο για αναρτήσεις δεν βρίσκω!Το περισσότερο είναι 1 ανάρτηση ανα εβδομάδα, και αυτό όχι πολύ συχνά...


7.Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;

Κυρίως το βράδυ... Αλλά έχει τύχει να με πιάσει ο οίστρος και στιγμές,τις οποίες νιώθω μια ανεξέλεγκτη θετικότητα,ευγνωμοσύνη και ενέργεια!!!

8.Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;

Κυρίως ότι είμαι άτομο του συναισθήματος και όχι τόσο της λογικής...Και γι'αυτό ίσως κάποιες φορές παρεξηγούμαι. Κατα τ' άλλα όποιος θέλει να με μάθει δεν είναι και πολύ δύσκολο αν διαβάζει το blog...

9.Ποια είναι τα hobbies σας;

Είμαι πολύ ''σπιτόγατος''. Μου αρέσει πολύ να βλέπω ταινίες,ξένες σειρές, να διαβάζω βιβλία. Eπίσης μου αρέσει πολύ το περπάτημα (ειδικά κοντά στη θάλασσα, και κυρίως όταν βρίσκομαι στο νησί μου) και οι βόλτες για καφέ,φαγητό,ποτό με φίλους.!!!


Αυτά από εμένα...
~Φιλιά~

~Μωβ~

Ξέρεις! Το μωβ είναι το "ροζ" των μεγάλων κοριτσιών... έχει το κόκκινο του πάθους , το μπλε του ουρανού και το άσπρο της ψυχής....
Το μπλε πάντα τρέχει πίσω από το κόκκινο, προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά αλλά δεν θυμάται ότι η φωτιά ζει έστω και λίγο..., αλλά ζει και μέσα στη θάλασσα!
[Αλκυόνη Παπαδάκη] ♥


Καλή Ανάσταση σε όλους!!!

*Όμορφο,γλυκό,ροζ βραβείο*

Να μωρέ εδώ ένα μικρό blog με όχι πολλούς αναγνώστες...Να γράφω τις σκέψεις μου.Να εκφράζω συναισθήματα.Να μοιράζομαι στιγμές.
Και ξαφνικά βραβείο!!!Γιατι είμαι μικρό αλλά πολλά υποσχόμενο blog!!!Nαι,η αλήθεια είναι ότι το έχω πιστέψει ότι είμαι blogger.Ρωτήστε και τις φίλες μου!Ίσως επειδή από τους γνωστούς μου λίγοι είμαστε αυτοί που εκθέτουμε τους εαυτούς μας σε προσωπικά ιστολόγια.
Να ευχαριστήσω λοιπόν την Astroneraidoula για το βραβείο που μου χάρισε αλλά και τα όμορφα λόγια της!!!
Τώρα ο κανόνας είναι να το δώσω σε 5 blogs με λιγότερους από 200 αναγνώστες...Εγώ δυστυχώς αν και ακολουθώ αρκετά blogs,δεν επισκέπτομαι συχνά αφήνοντας σχόλια.Απλά μπαίνω,χαζεύω αναρτήσεις όμορφες,διαβάζω σκέψεις που αποτυπώνονται με λόγια άλλες φορές απλά,άλλες πιο λογοτεχνικα και βιώνω για λίγο τις ανησυχίες και τις ιδέες και άλλων κοινών θνητών.Έτσι παραβιάζοντας τον κανόνα θα ήθελα να το χαρίσω σε δύο blogs στα οποία έχω ιδιαίτερη συμπάθεια και περισσότερο θάρρος...

• Στο Μαράκι από το Μια Αναπνοή που γράφει τόσο ποιητικά και αληθινά και  ανυπομονώ για κάθε νέα ανάρτησή της
• Στη Γεωργία,μια γλυκύτατη μανούλα με έναν κούκλο γιο και μόνιμα ερωτευμένη με τη Θεσσαλονίκη (και γι'αυτό υπάρχει ιδιαίτερη αδυναμία) από το 4 seasons 
  
  
  Φυσικά θα ήθελα να παραβώ και τον άλλο κανόνα (αυτό με τους λιγότερους από 200 αναγνώστες) και να το χαρίσω και σε άλλους φίλους bloggers αλλά επειδή σπουδάζω και Νομική ας κρατηθώ και ας μην κάνω όλες τις παρατυπίες...Φτάνει η μία!!!
  ~Φιλιά~
  
  
  
  PS:Αυτή η εικόνα ειδικά για την Astroneraidoula ως ακόμα ένα ''ευχαριστώ'' για το βραβειάκι!!!!
  

  

  Πηγή:Tumblr

  
  
  
  

***Happy ''18'' Bro!!!!***

Πριν από 18 χρόνια.Εγώ γύρω στα 3μιση.Μεσημεράκι.Χτυπάει το τηλέφωνο.Τα νέα...''Απέκτησες αδερφούλη!''.Τα είχα όλα έτοιμα...Του είχα πάρει και μια κουδουνίστρα για να του την δώσω ως το πρώτο μου δώρο προς εκείνον.Και μετά από λίγες μέρες ήρθε στο σπίτι.Ένα μικρό πλασματάκι,με λίγα μαλλάκια (όχι σαν κι εμένα,που είχα μαλλούρα με το που ξεπρόβαλα) και με τα μάτια μισάνοιχτα.Το μόνο που θύμαμαι από κείνο το απόγευμα είναι πόσο ήρεμος ήτανε στην αγκαλιά όλων των άλλων και πώς ούρλιαζε όταν το έπαιρνα εγώ στα φοβισμένα μου χέρια για να τον κρατήσω έστω και για δευτερόλεπτα!Και ναι...Κάπου εκεί θα άρχιζε να γεννιέται μια μικρή ζήλια μέσα μου.Θα άρχιζα να τρώω τα νύχια μου.Είμαι σίγουρη πλέον ότι αυτή είναι η αιτία.
Και το όνομα αυτού Δημήτρης.Νομίζω ότι έχω ελάχιστες αναμνήσεις από τότε που ήμουν μοναχοπαίδι.Ίσως επειδή ήμουν αρκετά μικρούλα ή μήπως ίσως επειδή τα τελευταία 18 χρόνια έχω συνηθίσει να μοιράζομαι τη ζωή μου και μαζί του;Η συνύπαρξη μας κάποιες φορές υπήρξε δύσκολη.Τσακωμοί,ξύλο,μέχρι και την ξύλινη πόρτα του δωματίου μου σπάσαμε σε έναν μας καυγά (λιγουλάκι...)!!!
Τα χρόνια πέρναγαν...Εγώ μπήκα στην εφηβεία και σαν να μου έσπαγε περισσότερο τα νεύρα!Όμως τα 4 παρά κάτι χρόνια που έχουμε διαφορά βοήθησαν.Γιατί μόλις άρχισε και εκείνος να μπαίνει στην εφηβεία σαν να αποκαταστάθηκε η επικοινωνία μεταξύ μας!Και έτσι ο αδερφός μου έγινε μαζί και καλύτερος μου φίλος!Θα του πω τα πάντα ακόμα και για τα αισθηματικά μου.Κι εκείνος θα μου εκφράσει τις ανησυχίες του, την αγάπη του και θα αναλάβει ρόλο όχι μόνο αδερφού που νοιάζεται αλλά και ''του μεγαλύτερου αδερφου''...Ναι,ναι εκείνου που όταν σε δει στεναχωρημένη όχι μόνο θα σου συμπαρασταθεί αλλά θα θελήσει κιόλας να σε προστατέψει...Και εγώ θα γελάσω,θα τον ευχαριστήσω και ας ξέρουμε και οι δύο πως είναι κάπως ακατόρθωτο αυτό.
Δεν ξέρω γιατί είμαι συγκινημένη τώρα που γράφω αυτή την ανάρτηση...Γιατί ενηλικιώθηκε και ξαφνικά εγώ το συνειδητοποιώ;Γιατί διαβάζει για τις πανελλήνιες και ξέρω ότι πιέζεται πολύ και αγχώνεται;Γιατί είμαι μακριά και μου λείπει;Γιατί περιμένω πώς και πώς τα αποτελέσματα και ελπίζω ότι του χρόνου θα μείνουμε μαζί στη Θεσσαλονίκη και θα περάσουμε super;Ή μήπως επειδή απλά τον αγαπώ πολύ και ξέρω ότι θα είναι πάντα εκεί για μένα;
Χρόνια πολλά Μητσάκο!!!Εύχομαι μόνο να είσαι γερός και ευτυχισμένος με ο,τι φέρει η ζωή στο δρόμο σου!!!

Γύρω-γύρω όλοι...(;)

Άλλες φορές το θεωρώ ιδιαίτερο γνώρισμα του εαυτού μου και άλλες αδυναμία του χαρακτήρα μου...

Δεν μου αρέσει να διαγράφω άτομα απ'τη ζωή μου!Μπορεί να μη μιλάμε όπως παλιά,ίσως και καθόλου όμως ποτέ δεν είπα ''Αυτό το άτομο δεν υπήρξε ποτέ στη ζωή μου.Διαγραφή-Τέλος''.
Αναγνωρίζω ότι ανήκουν στο παρελθόν μου αλλά αυτό που με κάνει και αναρωτιέμαι είναι το εξής...

Τι κάνουμε με το παρελθόν μας;Το ''θάβουμε'' και το αφήνουμε πίσω μας ή μήπως το τοποθετούμε σε ένα ''κουτάκι'' και το κουβαλάμε μαζί μας στην μετέπειτα πορεία μας;
Έχοντας έτσι σαν πυξίδα τα λάθη μας,συμπεριφορές αυτών που μας απογοήτευσαν,αναμνήσεις άσχημες,επίπονες που αν αναλύσουμε καλύτερα θα καταλάβουμε τι πήγες στραβά,αυξάνουμε τις πιθανότητες να μην επαναληφθούν στο παρόν μας,αλλά ούτε και στο μέλλον!Ναι,αυτή είναι η δικιά μου θέση.Μπορεί με το να μην αφήνω πίσω τα άσχημα να μελαγχολώ αραιά και που,να θυμάμαι,να αναπολώ...Αλλά όλα αυτά που έζησα σε κάθε τομέα της ζωής μου είναι αυτό που με καθορίζει σαν άνθρωπο,που διέπλασε κατά ένα μεγάλο μέρος το χαρακτήρα μου.

Φιλίες που προδόθηκαν ή χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου,έρωτες που απογοήτευσαν,γνωριμίες που δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα...Άνθρωποι που συναναστρέφεσαι έστω και για ελάχιστο χρονικό διάστημα,που οι δρόμοι σας συναντιούνται για λίγο...Δεν πιστεύω ότι γίνεται τυχαία...Εμφανίζονται γιατί κάτι έχουν να σου δώσουν...Κάτι να σου μάθουν...Για τη ζωή ή ίσως και για τον ίδιο σου τον εαυτό...Ίσως λοιπόν αν τους κρατήσεις γύρω σου,έστω και σιωπηρά,έστω και αν αυτοί δεν το γνωρίζουν να νιώθεις μια ασφάλεια,μια εσωτερική πάνω από όλα ασφάλεια.
Όπως το παιχνίδι που παίζαμε μικροί...Το ''γύρω-γύρω όλοι''...Ανέμελοι.ξέγνοιαστοι...Έτσι και τώρα μεγαλύτεροι ηλικιάκά,με περισσότερες εμπειρίες.Κρατάμε ανθρώπους γύρω μας όσον αφορά την ψυχή μας,ανεξάρτητα από το πόσο μακριά μας έχουν φύγει,έχουν χαθεί...

Έτσι έχω μάθει,έτσι έκανα πάντα...Δεν ξέρω τι ευθύνεται...Το πώς με μεγάλωσαν οι δικοί μου,το ωροσκόπιο μου,ο ρομαντισμός μου που ώρες-ώρες καταντάει ηλιθιότητα...;Αλλά τελικά δεν με ενδιαφέρει και να μάθω...Αυτή είμαι!Αυτός είναι ο τρόπος μου,δικαίωμά μου...Και αν τελικά κάποιος απ'αυτούς που εγώ ''κράτησα'', με διαγράψει δικαίωμά δικό του.Το ποιος ενεργεί σωστά και λάθος είναι υποκειμενικό,αφού ο καθένας αποφασίζει μόνος του για τη δική του ζωή!Ίσως το μέλλον να δείξει...

Καλό μήνα!!!

Καλό μήνα blogo-γειτονιά!!!
Ήρθε και ο Απρίλης και με η πρώτη του μέρα έφερε μαζί της τον ήλιο στη Θεσσαλονίκη.Γιατί το Σαββατοκύριακο ξέχασε να περάσει και από τη συμπρωτεύουσα μια βόλτα...
Ας μας έρθει λοιπόν όμορφα,χαμογελαστά και φωτεινά και αυτός ο μήνας!

~Hi-5 Photo~ No5 (The end.)

Το πρώτο παιχνίδι που πήρα μέρος έφτασε στο τέλος του...Αν και δεν υπήρξα συνεπής με τον κανόνα της Δευτέρας,σημασία έχει ότι το διασκέδασα πολύ και σίγουρα αυτό είναι που μετράει!!!Στην τελευταία αυτή ανάρτηση του παιχνιδιού έχουμε να παρουσιάσουμε 5 αγαπημένες φωτογραφίες...Εγώ λοιπόν επέλεξα να κάνω ένα κολάζ και να το παρουσιάσω...!!!
[Τρελοφατσούλες με το Μαράκι στο σπίτι/
Με τα κορίτσια μου σε καλοκαιρινή βραδινή μας έξοδο στη Λήμνο/
Εγώ παριστάνοντας το μοντέλο σε μια καλλιτεχνική λήψη από τον επαγγελματία φωτογράφο θείο/
Μία οικογενειακή φωτογραφία με το γάτο μαζί/
και κάτω...Ένα κολάζ μέσα στο κολάζ με όμορφες στιγμές από Θεσσαλονίκη με τις Μαρίες και την ''Αδυναμία'']
Αφού λοιπόν τελείωσε να δηλώσω ότι κάθε φορά δυσκολευόμουν να διαλέξω τα 5 αγαπημένα (προσπάθησα να δείξω τα πιο αντιπροσωπευτικά για μένα...) και τέλος να πω ένα ''ευχαριστώ'' στη Γεωργία από το 4season για την ιδέα της!!!
~Φιλιά~

~Hi-5 Photo~ No4

Ευτυχώς που οι κανόνες του παιχνιδιού δεν είναι τόσο αυστηροί!
Δευτέρα είπαμε θα αναρτώνται τα 5 αγαπημένα... σχεδόν ποτέ δεν το τήρησα!
Μόνο που τώρα υπήρχε λόγος,αφού ήμουνα στο νησάκι μου,τη Λήμνο, για να περάσω με τους δικούς μου τις τελευταίες μέρες της Αποκριάς και την Καθαρή Δευτέρα!Τώρα που επέστρεψα στη βάση μου και ανασυγκροτώ τις δυνάμεις ''μπαίνω πάλι στο παιχνίδι''.5 αγαπημένα φαγητά λοιπόν...Και επειδή το ψέμα δεν το θέλω,το φαγητό είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις για μένα!Αλλά το ''μυστικό'' μου είναι ότι βασικά το απολαμβάνω περισσότερο όταν δεν είμαι πολύ στα ''πάνω'' μου...Όταν δεν είμαι καλά,τρελαίνομαι να τρώω τις γνωστές ''βρωμιές'' και να αυτομάτως νιώθω την νόστιμη και ένοχη ταυτόχρονα απόλαυση! ;-)
Μπορώ να κάνω ένα κατάλογο 3 σελίδων με τα αγαπημένα μου φαγητά (ναι,είναι πολλά) αν και σαν ''παιδί'' κι εγώ είναι και μερικά που απεχθάνομαι (φασολάδα,μπάμιες,...''τα κλασσικά)
Ορίστε 5 ενδεικτικά λοιπόν...

Φυσικά το παστίτσιο....!!!

Για κάτι πιο υγιεινό...Ψαρόσουπα όπως την κάνει η μαμά.Αλέθοντας τα λαχανικά και δίνοντας ελαφριά βελουτέ υφή (Η master chef της καρδιάς μας)

Πίτα με γύρο απ'όλα και τζατζίκι (Να την κάνουμε σωστά τη γουρουνιά)

Χταπόδι ξιδάτο.Τέλειος μεζές για ουζάκι!

Μπορεί να μη θεωρείται φαγητό αλλά θα είναι πάντα στα αγαπημένα μου!!!

Και τώρα κάθομαι 1 το βράδυ και γράφω για φαγητά και μου ανοίγει η όρεξη!Μου φαίνεται πως θα υποκύψω στον πειρασμό μιας σοκολατίτσας που βρίσκεται στο ψυγείο κι ας είναι περασμένη η ώρα...
Καληνύχτες!!!*

~Hi-5 Photo~ No3

Και το παιχνίδι καλά κρατεί...Μπορεί να εμφανίζομαι με μια μικρή καθυστέρηση αλλά τη Δευτέρα είχα ετοιμασίες γιατί χθες κατέφθασα στο νησάκι μου για να μείνω για μια εβδομάδα,να χαλαρώσω,να δω τους δικούς μου και να ηρεμήσω!Τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι αμέτρητα...Ακούω κάθε μέρα μουσική,ενώ το είδος της ποικίλλει ανάλογα με το mood μου! ;-)
Ας δούμε 5 ενδεικτικά!!!
Nίκος Ζιώγαλας-Βασιλική
(Ένα τραγούδι που θυμίζει τη μαμά μου!!!)

Μίλτος Πασχαλίδης-Βυθισμένες Άγκυρες
(Αγαπημένος τραγουδιστής.Όπου live του στη Θεσ/νίκη και εγώ εκεί!''Δεν ξέρω ποιον παλεύω να νικήσω...'')

Γιάννης Χαρούλης-Έλα πάρε με
(Να ζήσει η Κρήτη μωρέ!Όλα του τα τραγούδια είναι αγαπημένα...Επέλεξα αυτό γιατί είμαι στη ρομαντική,αγαπησιάρικη φάση μου.)

Aura Dione-Friends ft. Rock Mafia
(At least I got my friends...Μόνο αυτό)

Ben E King-Stand by me
(Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το κομμάτι το αγαπώ...Είναι και χορευτικό και ερωτικό!Ο τέλειος συνδυασμός για μένα!)


Aυτά από μένα...Γεμίστε τη ζωή σας με μουσική και χαμόγελααα!!!!
~Φιλιά~

*Πλάσμα που αιμορραγεί 7 μέρες το μήνα και δεν πεθαίνει να το φοβάσαι...*

Ά ρε μεγάλη Carrie!!!Tόσες φράσεις για το γυναικείο φύλο...Τόση φινέτσα και τόσο στυλ σε έναν τηλεοπτικό χαρακτήρα που λατρέψαμε όλες!!! ;-)
Και δε θα μπορούσα να διαλέξω κάτι διαφορετικό για να ευχηθώ ένα ''Χρόνια πολλά'' σε όλες μας!!!
Να είμαστε καλά να παιδεύουμε τους άντρες και τους ίδιους τους εαυτούς μας ενίοτε...!!!Πάντα χαμογελαστές και λαμπερές!!!
~Φιλιά~

~Hi-5 Photo~ No2

Δευτέρα πάλι και σήμερα...Όταν ξεκινούσα το παιχνίδι αυτό,δε φανταζόμουν ότι το πρόγραμμα στη σχολή θα ήταν τόσο κουραστικό και θα έχανα όλη τη μέρα μου!Να 'μαι όμως εδώ...Και σήμερα έχουμε να παρουσιάσουμε τα 5 αγαπημένα μας βιβλία!!!Να με συγχωρέσετε αλλά η βιβλιοθήκη στο φοιτητικό μου σπίτι ''φιλοξενεί'' κυρίως τα βιβλία της σχολής...Νομικά,βαριά (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και όλα σε σχέση με κάποιο δίκαιο...!!!
Παρόλα αυτά δε θέλω να το παινευτώ,αλλά όταν ήμουν μικρή διάβαζα πάρα πολλά βιβλία!!!Κάπου στην εφηβεία τη σταμάτησα τη συνήθεια,αν και τώρα πάντα θα εκτιμήσω ένα καλό βιβλίο και κυρίως σε περιόδους διακοπών θα επιδοθώ στο αγαπημένο σπορ... Δε θα κρύψω,βέβαια,ότι δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση...Στις διακοπές των Χριστουγέννων διάβασα Ξενόπουλο και στη συνέχεια τις ''50 αποχρώσεις του γκρι''!!!Καθαρά από περιέργεια και φυσικά δε θα το συμπεριλάβω στα πέντε αγαπημένα γιατί απλά από λογοτεχνική άποψη το θεώρησα κατώτατο του μετρίου...Έτσι όμως για να έχω άποψη θα διαβάσω και τις συνέχειες... :-p
Λοιπόν την περίοδο αυτή διαβάζω Αλκυόνη Παπαδάκη,''Το Χρώμα του Φεγγαριού''.Δεν αποτελεί μέρος της βιβλιοθήκης μου γιατί μου το έχει δανείσει μια πολύ καλή μου φίλη...Το έχω αγαπήσει!!!(Στη βιβλιοθήκη του παιδικού μου δωματίου υπάρχει ''Η Βαρκάρισσα της Χίμαιρας'' και στο μέλλον ευελπιστώ να προστεθούν κι άλλα έργα της.)

Το πρώτο βιβλίο που σαν παιδί με έκανε να δακρύσω...Μετά είδα και την ταινία,αλλά πάντα θα θυμάμαι τα κόκκινα μάτια μου όταν το τελείωσα!!!

Ε κλασσικά παιδί της γενιάς μου...Να λείπει ο Χάρι και οι φίλοι του από τη βιβλιοθήκη μου;;;

Ένα παραμύθι...Διαφορετικό,υπερρεαλιστικό...Μια αγάπη...Ένα άλογο και ένα δέντρο...
Ενός ''παραμυθά'' από τη Λήμνο!Αυτό το πήρα μαζί μου στη Θεσσαλονίκη.Δεν πιάνει και πολύ χώρο...

Το βιβλίο που διάβασα το καλοκαίρι...Για μια γυναίκα που αφέθηκε στα πάθη της,πληγώθηκε αλλά στο τέλος βρήκε τη γαλήνη και την πραγματική ευτυχία και αγάπη!Θα το θυμάμαι...Ίσως γιατί το περασμένο καλοκαίρι θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου...Μαζί και το βιβλίο αυτό!!!