Όχι δεν έχω εγώ γενέθλια... Δεν είμαι Υδροχόος. Άλλωστε δεν θα μπορούσα να είμαι! Όχι, δεν έχω τίποτα μαζί τους, απλά το ξέρω!
Αλλά ναι, το blog μου είχε γενέθλια στις 23 Ιανουαρίου κι εγώ η κακούργα το προσπέρασα! Δεν το ξέχασα όμως... Απλά είναι αυτός ο περίεργος χειμώνας που όλοι ελπίζουν και -γιατί να το κρύψω άλλωστε- περιμένουν να τελειώσεις τη ρημάδα τη Νομική και να ξεκινήσεις έναν νέο τρόπο ζωής. Είναι αυτή η περίοδος της τελευταίας (;) εξεταστικής που λες στον εαυτό σου ''θα βάλω τα δυνατά μου'' και θα προσπαθήσω... Για μένα, για την οικογένεια μου, για όλους αυτούς που πίστεψαν και πιστεύουν σε μένα... Για κάποιους που μπορεί να ''έφυγαν'', πρόσφατα ή παλιότερα, αλλά ξέρω ότι θα χαίρονταν πραγματικά με την επιτυχία μου...
Και ναι με το να τρέχω χαμένη ανάμεσα σε νόμους, δικαστικές αποφάσεις, δεν βρήκα χρόνο να γράψω για τα πρώτα μας γενέθλια! Και αυτή τη στιγμή αραδιάζοντας σκόρπιες λέξεις το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ζωή μου τότε, ένα χρόνο πριν, και η ζωή μου τώρα... Ή μάλλον καλύτερα ο εαυτός μου, ''εγώ''. Δεν έχω αλλάξει ιδιαίτερα! Παραμένω η ίδια ρομαντική, αγχωτική, φαντασιόπληκτη, ευαίσθητη, γκρινιάρα, ακατάστατη κτλ. που ήμουν... Ίσως τότε είχα περισσότερη ενέργεια,θετικότητα... Όχι ότι τώρα δεν έχω... Απλά περιμένω να φύγει αυτή η πίεση, αυτή η κούραση και τότε ναι, ελπίζω ότι η Lena μου θα γυρίσει μόνιμα στην Wonderland, εκεί που της αξίζει να είναι!
Άλλωστε όλα μέσα στη ζωή είναι! Και τον εαυτό μας θα χάσουμε κάποιες φορές, και τις αδυναμίες μας θα παραδεχτούμε, και θα λυγίσουμε, και θα σπάσουμε, και την έμπνευση μας θα στερηθούμε... Όμως δεν μασάμε! Κάποια μέρα τα σπασμένα κομμάτια θα ενωθούν...Ναι, μπορεί το σχήμα να είναι διαφορετικό... Μπορεί μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία κάτι να χάσουμε ή κάτι να κερδίσουμε καινούριοο! Σημασία έχει να βρούμε την παλιά καλή μας διάθεση... Αυτό μετράει!
Κι εγώ σαν Καρκινάκι που αγαπάει το παρελθόν του δεν θα ξεχάσω ποτέ την Κατερίνα και το blog της που φιλοξένησε το πρώτο μου κείμενο, ούτε την χαρά μου που έγραφα τις θετικές και ρομαντικές σκέψεις και ιδέες μου... Για να μιλήσω με αποδείξεις ας παραθέσω αυτό το 1ο κειμενάκι μου, που η αλήθεια είναι ότι λίγο ντρέπομαι γιατί είναι κάπως χαζούλικα γραμμένο, αλλά τουλάχιστον είναι αληθινό και είναι η αφορμή της γέννησης της Lena in Wonderland!!Γραμμένο το Νοέμβριο του '12, το έστειλα στην Κατερίνα και αυτή αμέσως το ''προώθησε'', δημοσιεύοντας το στο δικό της
blog! Ορίστε λοιπόν :
[[ Και πώς
ξεπερνάς τη συναισθηματική ανασφάλεια;; Το κενό που άφησε και σκέφτεσαι ότι
δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να το αναπληρώσει;; Δεν πρόκειται για μια απλή
διαδικασία… Θα πάρει καιρό,ίσως και χρόνια… Η μοίρα μπορεί να ‘ξεχαστεί’ να φέρει στον δρόμο σου τον
επόμενο που θα πάρει το χέρι σου και θα σε βοηθήσει να κλείσεις και να αφήσεις
πίσω το τελευταίο κεφάλαιο που ακόμα μπαίνεις στη διαδικασία και «διαβάζεις»-
θυμάσαι… Τι κάνεις λοιπόν μέχρι τότε;;
Δεν θα αναλωθώ λέγοντας : δώσε
χρόνο στον εαυτό σου, βγες με φίλους, άλλαξε τα μαλλιά σου ( ! ), ξεκίνα νέο
χόμπυ-γυμναστήριο… Όλα αυτά,
εξωτερικευμένες συμπεριφορές, απλά δείχνουν μια προσπάθεια να προχωρήσουμε
μπροστά και να αφήσουμε το παρελθόν εκεί που ανήκει,δηλ. ΠΙΣΩ!!! Τα πάντα
ξεκινάνε μέσα από το μυαλό μας. Βρίσκεσαι σε μια φάση όπου τα συναισθήματα σου
έχουν πληγωθεί και νιώθεις «χαμένη». Το κόλπο όμως είναι να αρχίσεις και να
συνειδητοποιείς πως όλα αυτά που ακόμα έχεις και παραμένουν στη ζωή σου, έχουν
κι αυτά μεγάλη αξία και μπορούν να καλύψουν κάθε συναισθηματικό κενό.
Πρώτα απ’ όλα οι φίλοι σου.
Είναι άτομα που ξέρεις ότι σ’αγαπάνε no matter what!! Ναι,γι’ αυτό είναι οι φίλοι… (στην οικογένεια δε
θ’αναφερθώ- είναι αυτονόητο). Θα στέκονται πάντα δίπλα σου! Θα σε συνοδεύσουν
στις εξόδους και στα ξενύχτια που θα κάνεις για ξεχάσεις. Και για να μην
ξεχάσω, θα ακούνε με υπομονή και χωρίς πολλές γκρίνιες την εξιστόρηση του
«δράματος», ακόμα και αν κάθε φορά επαναλαμβάνεσαι… Το ζουμί εδώ είναι να
καταλάβεις ΕΣΥ πόση αξία έχει η παρέα και οι αληθινοί φίλοι. Πόσο μεγαλύτερο θα
είναι το κενό αν χάσεις αυτούς από το κενό που νιώθεις τώρα που έχασες εκείνον...;;
Αναρωτήθηκες ποτέ;; Ίσως ναι, ίσως όμως και όχι γιατί τους θεωρούσες
δεδομένους, εφόσον είναι κομμάτι της ζωής σου για πολύ χρόνο. Εκτίμησε λοιπόν
την αγάπη των φίλων σου και νιώσε την ευλογία της!
Φρόντισε η
κάθε μέρα σου να είναι γεμάτη. Ακόμα και σπίτι να τύχει να μείνεις όλη μέρα
είναι στο χέρι σου να μην κάτσεις ούτε λεπτό. Το καλύτερο θα είναι φυσικά να
ασχοληθείς με το νοικοκυριό αλλά ακόμα και αν βαριέσαι… υπάρχουν άλλα τόσα
πράγματα. Τακτοποίησε ρούχα-ντουλάπα-τσάντες-παπούτσια-αξεσουάρ (παράλληλα
μπορείς να δοκιμάζεις και να κάνεις πασαρέλα μόνη σου). Με αυτόν τον τρόπο θα
εκτιμήσεις τα υλικά αγαθά που έχεις στη
ζωή σου. Ακόμα και αν δεν είναι πολλά να θυμάσαι ότι κάπου εκεί έξω
υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν ευτυχισμένοι με λιγότερα απ’ αυτά που έχεις…
Νιώσε ευλογημένη για κάθε στιγμή της ημέρας και
προσπάθησε να την απολαύσεις! Ακόμα και αν βρίσκεσαι στη δουλειά και η βαρεμάρα
έχει γίνει αχώριστη σύντροφος τις τελευταίες ώρες, κάνε την έκπληξη και άλλαξε mood! Κάτσε και αναλογίσου
πόσο εποικοδομητικό είναι αυτό που κάνεις, πόσα προσφέρεις όχι μόνο στην
κοινωνία αλλά και στον ίδιο τον εαυτό σου. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως
ο,τι κι αν κάνουμε θα πρέπει πάντα να
βλέπουμε στην κάθε πράξη το θετικό αντίκτυπο που έχει στον εαυτό μας!
Το παν δεν είναι τι θα κάνουμε
για να νιώσουμε ευτυχισμένοι αλλά πώς θα νιώσουμε ευτυχισμένοι μ’ αυτά που
κάνουμε! Σας μπέρδεψα ε;; Κι όμως είναι τόσο απλό!! <<Δεν έχει να κάνει
με τις πράξεις-ενέργειες, αλλά με τη στάση-συμπεριφορά-τρόπο που εκλαμβάνουμε
τα πράγματα>> ή για να το πω καλύτερα στα αγγλικά που το απολαμβάνω
περισσότερο <<It’s not about the actions, it’s about the attitude>>. Αυτό λοιπόν θεωρώ το μυστικό! Δεν αφήνουμε
κανένα και τίποτα να επηρεάσει την ευτυχία μας και την ηρεμία μας. Αυτές με τη
σειρά τους έρχονται όταν εμέις τους ανοίγουμε το δρόμο να περάσουν και να μπουν
στη ζωή μας δίνοντας χαμόγελα και όμορφες φατσούλες!]]
